Escape boek – De geheime code van de Grote Kluis | Helaas een doodloper…

In Escape boek – De geheime code van de Grote Kluis van schrijver Ivan Tapia wordt de jeugdige lezer meegenomen in een spannende gedachtewereld. Hierin moet je al puzzelend de weg weten te vinden om zo het boek uit te krijgen. Helaas is dit boek voor mij een doodloper geworden. Ik zal uitleggen waarom ik het als spellenfanaat nog wel aardig vond, maar als ouder echt moet afraden.

Escape boek – De geheime code van de Grote Kluis

Ik heb in mijn recensie over Escape boek: Game Over al verteld over mijn voorliefde voor escaperooms en puzzel games. Het genre fascineert me gewoon mateloos. Zeker als de puzzels thematisch ingebouwd zijn in een spannend verhaal. Het idee om deze vorm van spelenderwijs bezig zijn te combineren met jeugdboeken vind ik echt geweldig. Zó krijg je de jeugd weer aan het lezen! Zelf liep ik (en mijn 10 jarige zoon Timo trouwens ook) in dit boek tegen twee kritische punten aan. De eerste is meer technisch en niet echt problematisch. Het tweede is wat mij betreft inhoudelijk best wel verontrustend.

Hoe werkt het boek?

Het boek is opgebouwd uit verschillende hoofdstukken. Het leuke aan dit boek is dat de hoofdstukken gehusseld zijn en je na een paar hoofdstukjes een puzzel op moet lossen om het bladzijdenummer te vinden van het volgende hoofdstuk. Op zich best leuk en wat mij betreft een duidelijk concept. Er zijn hints, mocht je er niet uit komen en de puzzels zijn goed te doen en best thematisch. Tot zover geen probleem, ik zou dit eigenlijk nog steeds verkiezen boven een gewoon leesboek. Lekker spannend en je weet nooit echt of je al aan het eind van het boek bent. Je kunt op bladzijde 20 van de 160 wel het laatste hoofdstuk te pakken hebben.

Technisch kritiekpuntje: Lineaire puzzels

Wat je vaak in escaperooms ziet is een soort doolhofstructuur. Je kunt links en recht en soms loop je dood. Dan ga je terug en kies je een andere route. Soms zijn er zelfs meerdere routes die tot de uitgang leiden. Dit is niet het geval in Escape boek: De geheime code van de grote kluis. Het verhaal is lineair geschreven. Volgens één lijn. Je kunt dus geen keuzes maken. Daarmee lijkt dit boek meer op een labyrint. Dat is een doolhof met één pad die je gewoon afloopt tot je bij het einde bent.

In dit geval zijn er dan alleen tussendeuren die je met puzzels moet openen. Ik vind dit nog steeds een aardige vorm van boeken lezen en zou willen dat meer kinderboeken zo’n vorm hadden. Mijn zoon vond de doolhofstructuur in andere escape boeken uitdagender en beleefde minder lol aan deze vorm. Een klein kritisch puntje dus. Hij werd namelijk wel gegrepen door het verhaal en daar ligt mijn breekpunt als opvoeder: de inhoud.

Inhoudelijk kritiekpunt: verontrustend verhaal.

Hier ga ik geheel tegen mijn principes in een aantal spoilers neerleggen. Dit zou ik normaal nooit doen omdat ik de lezer net zo’n toffe ervaring gun als mijzelf. Toch wil ik dat hier wel doen omdat ik achterafgezien spijt heb dat ik dit boek aan mijn tienjarige zoon heb laten lezen en ik het daarom gewoon niet aanraad.

In dit fictieverhaal zijn een aantal kinderen lid van een broederschap die in andermans geest kunnen komen. Door een bepaalde aanraking kunnen ze in de zogenoemde ‘gedachtenhuisjes’ komen en daar kamers openen met verborgen diepe geheimen. De kinderen proberen een geheim te achterhalen en te beschermen bij een kind dat in coma ligt. Dit vind ik voor kinderen al vrij heftig om te lezen, maar goed. Er is een andere broederschap die iets probeert te stelen. Nu blijkt dat deze jongen een vervloekt gouden voorwerp met een edelsteen in zijn gedachtenhuisje heeft. Deze ‘loper’ geeft toegang tot alle gedachten van alle mensen op aarde. In het verhaal kom je er alleen achter dat degene die de loper heeft, dood gaat.

Het hele boek door is er de spanning of de persoon sterft terwijl de kinderen in het hoofd van die ander zijn. Ik vind dat vrij heftig. Het boek eindigt met het sterven van het kind dat in coma ligt en verantwoordelijkheid voor het beschermen van de gedachtewereld doorgaat op de hoofdpersoon. De ouders van de hoofdpersoon zijn ook zo aan hun eind gekomen.

Eindoordeel

Helaas had mijn zoon het boek veel eerder uit dan ik. Ik zeg helaas, want mij betreft worden kinderen namelijk niet met dit soort horrorverhalen geconfronteerd. Ik ben zelf een fantasierijk persoon en hou echt wel van avontuurlijke verhalen. Toch zie ik geen enkele noodzaak om een kind dat voor het slapengaan lekker een boek leest, de gedachten vol te laten stoppen met angst voor de duisternis, niet kunnen ontwaken uit een coma, mysterieuze vervloekingen en stervende kinderen. Ik vond het puzzelconcept dus nog wel aardig en voor herhaling vatbaar. Toch is naar mijn mening Escape boek: De geheime code van de grote kluis dus vanwege de verontrustende inhoud zeker geen aanrader.