Een haai komt maar weinig voor in dit boek, is de eerste reactie van mijn zoon Luuk op Julia en de haai. De jeugdroman van Kiran Millwood Hargrave heeft dan ook niet als hoofdonderwerp haaien, maar draait heel ergens anders om.
Julia en de haai
Weinig enthousiast is Luuk wanneer hij het boek uit heeft. “Ik snap er eigenlijk vrij weinig van, mama. En die haai, die bleef echt weg.” Omdat hij graag leest én dol is op haaien, sprak de titel ons wel aan. Na enige research kom ik er al snel achter dat de ‘haai’ in dit boek een heel andere betekenis heeft…
Het verhaal
Julia’s vader krijgt de opdracht om een vuurtoren te automatiseren, waardoor ze naar het afgelegen eiland Unst verhuizen. Julia’s moeder is zeebioloog en stort zich op het vinden van de Groenlandse haai, die honderden jaren oud kan worden. Zij denkt dat deze haai misschien iets betekenen voor de geneeskunde. Op het eiland wonen maar een paar kinderen, waar Julia mee bevriend raakt. Haar moeder krijgt een obsessie in haar zoektocht. Het gaat zelfs zo ver, dat het hun hele gezin uit elkaar drijft. Julia besluit daarom om zelf de Groenlandse haai te vinden en daar heeft ze heel veel voor over.
Bipolaire stoornis
Nadat ik meerdere stukken heb gelezen over het boek, begrijp ik het helemaal. “In een knap opgebouwde jeugdroman verbeeldt een haai mama’s bipolaire stoornis.” Dat is de titel van een recensie in Trouw, die op de eerste pagina van Google verschijnt. Aha. In andere recensies kom ik tegen dat Julia en de haai over vriendschap, pesten en ouders gaat, maar ook psychische gezondheid. “Julia’s moeder heeft psychische problemen die steeds duidelijker worden.” De essentie van het boek is dat de schrijfster de boodschap wil overbrengen dat kinderen niet verantwoordelijk zijn voor het welzijn van hun ouders. Julia wil haar moeder gelukkig zien en heeft daar alles voor over.
Wat vindt Luuk van het boek?
Julia en de haai is geschreven in de ik-vorm en je leest de gedachten en zorgen van Julia. De tekeningen zijn naar mijn idee een beetje duister, maar ondersteunen denk ik op die manier het verhaal. Gezien het feit Luuk steeds zat te wachten op de haai, en niet goed begreep waar het over ging, kan hij naar mijn idee niet een goede beoordeling geven. Ik denk als hij van tevoren had geweten wat de essentie van het verhaal was, hij het beter had kunnen begrijpen. Allicht is hij ook nog te jong voor deze ‘jeugdroman’, zoals het ook betiteld wordt. Ik kan me voorstellen dat het een mooi boek is voor jonge kinderen waarvan de ouders psychische problemen hebben en die dankzij Julia en de haai begrijpen dat het niet hun schuld is, en ze niet aan zichzelf voorbij moeten gaan. Kinderen die een boek over haaien verwachten, kunnen allicht beter naar andere titels kijken.
Meer lezen? Lees hier de review van Grapman
